Gofry jedliśmy codziennie, ale nie pytajcie mnie ile razy dziennie, bo nie liczyłam, w każdym razie zapach gofrów kusił nas niemalże na każdym kroku i nie ukrywam, że nie stawialiśmy oporu. Belgowie w przeciwieństwie do turystów gofry jadają suche lub z cukrem pudrem, kupione na szybko w malutkich, kolorowych samochodzikach.

Czym różnią się gofry belgijskie od znanych nam w Polsce gofrów? Są mniejsze, ciemniejsze i mają w sobie dużo cukru. Ciasto na gofry belgijskie jest bardzo gęste, nie rozlewa się jak naleśnikowe, tylko jest kładzione łyżką, przez co gotowy gofr jest cięższy i bardziej syty. Już sam w sobie jest pyszny, jednak jak na prawdziwych turystów przystało, poprosimy dodatki… WSZYSTKIE! No dobra, bez szaleństw... z bitą śmietaną, owocami i polewą. Jaką? No jasne, że o smaku speculoos. Po raz pierwszy w naszym życiu zetknęliśmy się z takim smakiem, Agnieszka powiedziała nam, że w Belgii są to bardzo popularne ciasteczka. W związku z tym możemy dostać mnóstwo rzeczy o smaku speculoos, np. lody, polewy. Nam speculoos kojarzył się delikatnie z piernikiem, przyprawami korzennymi i cynamonem. Po powrocie postanowiłam sprawdzić, o co chodzi i jest to naprawdę fascynująca historia ciasteczek, posłuchajcie…

W XVII w. Holandia rozpoczęła sprowadzanie ogromnych ilości przypraw korzennych z Indii, dzięki czemu stały się one powszechnie dostępne. Wówczas cukiernicy zaczęli tworzyć nowe rodzaje ciast, trzymając proporcje przypraw w sekrecie. Tak narodziło się ciasto speculaas, z którego formowano ludzkie postacie. Holenderscy emigranci rozpowszechnili ciasteczka korzenne w innych krajach, również w Belgii, która w owym czasie była biedniejsza i musiała dać sobie jakoś radę bez drogich przypraw korzennych. Dlatego zastąpione je cynamonem cejlońskim i karmelem. Belgijskie ciasteczko Hasseltse speculaas różni się od wersji holenderskiej, jest bardziej miękkie, grubsze i ma mniej korzenny smak.  Samych ciasteczek jeszcze nie jedliśmy, ale ten smak pozostał w naszej pamięci i jeśli gdzieś w Polsce zobaczycie ciasteczko speculaas lub speculoos, koniecznie dajcie znać!

Pozostańmy jeszcze w słodkim klimacie. Belgia, czyli stolica czekolady z 300-letnią tradycją, to miejsce, gdzie produkuje się 220 tys. ton czekolady rocznie! A wszystko ma swój początek w czasach kolonialnych, kiedy to Kongo było kolonią Belgii. W 1885 r. król Leopold II nielegalnie przywłaszczył pola kakaowca, zapewniając w ten sposób masową dostawę ziaren, przez co dotychczas przeznaczona jedynie dla bogaczy czekolada, stała się powszechnie dostępna, a Belgia czekoladową potęgą. Mamy rok 1912 i na rynku pojawiają się charakterystyczne pralinki, czyli czekoladki z delikatnym nadzieniem, autorstwa Jeana Neuhausa. Fabryka Neuhaus istnieje do dziś i jest jednym z naszych ulubionych miejsc. Jak już wiecie z wcześniejszego wpisu, obok fabryki jest sklep, w którym można za darmo częstować się czekoladkami i kupić je po niższej, hurtowej cenie.

Frytki to trzeci element z wielkiej kulinarnej trójki. Belgowie uważają się za wynalazców frytek. Są one grube, sprzedawane w rożkach, a do wyboru mamy kilkadziesiąt rodzajów sosów. W Brukseli po raz pierwszy spróbowałam frytek z majonezem, wydawało mi się to, co najmniej dziwne, takie mdłe. Ale jak się okazało smakowały naprawdę dobrze. Dla mnie były nawet smaczniejsze niż z keczupem.

Także po tych trzech dniach w Brukseli wszyscy marzyliśmy o sałatce i gotowanych warzywach.